In het middenblad van de wakkere krant staat een artikel met daarbij een foto van een vrouw die er moe uitziet. Als je het artikel leest, dan begrijp je dat. Het artikel gaat over een vrouwelijke stalker uit Zeeland, die in juli van dit jaar door de rechtbank Zeeland-West-Brabant volledig ontoerekeningsvatbaar werd verklaard.
De vrouw in kwestie zou volgens de rechters vanuit een psychose hebben gehandeld. Daarom achtte de rechtbank een Tbs-maatregel niet op zijn plaats. Deze maatregel wordt doorgaans alleen opgelegd wanneer stalkers gewelddadig zijn. De vrouw werd voor de zitting in juli jl. al gedwongen opgenomen in psychiatrische kliniek Emergis in Kloetinge. Binnen de muren van het gesticht blijft ze stalken, dag in dag uit.
Op kosten van de Staat maakt ze doelbewust gebruik van hetzelfde internet dat ze gebruikte om mensen volledig te gronde te richten. Wat haar niet lukte overigens, anders stonden deze mensen niet in de krant. Gewelddadig is deze stalker (nog) niet geweest, wél heeft ze levens verwoest, mensen beschuldigd en tot op het bot belaagd.
Emergis ligt daar niet van wakker. Zij zijn geen gevangenis, maar een (zeer) open instelling. Als het loon van de werknemers daar op tijd gestort wordt, waarom zou je dan druk maken om de werkelijke feiten waarvoor mevrouw Pellegrino daar zit. Ik vind het een grote faal. Er staat een klein kadertje van Emergis naast het artikel. Ze wilden in eerste instantie niet eens reageren. Het is dan ook een flut-reactie. ,, Wij kunnen niet garanderen dat dit niet meer gebeurt, we zijn geen gevangenis.’’ De bescherming van de dader draait in deze instelling blijkbaar op volle toeren.
Nadat RTL Late Night mij heeft gebeld lees ik het angstaanjagende verhaal over deze stalker. Het is mijn verhaal, en dat van mijn collega en mede- slachtoffer Nanko. Eindelijk zijn we zover alle registers open te gooien en doen dat in een uitgebreid interview. Wij weten van de plaatsing van het artikel en kennen de schrijfster die ons verhaal zo treffend heeft weergegeven. Het staat zwart op wit. Het is even slikken. Jaren hebben Nanko en ik hierover gesproken en gemaild. Wanneer de stalker (via anderen) liet weten nooit klaar met ons te zijn, hingen we aan de telefoon. ,,Dit moet stoppen”, zeiden we dan.
Na een ‘geen vervolging’- bericht in 2013, omdat mevrouw volgens het Openbaar Ministerie geestesziek was, spanden we een artikel-12 procedure aan bij het gerechtshof. Hoezo: te geestesziek om vervolgd te worden. De bal rolde langzaam en toen was het juli 2016. De stalkende vrouw komt – hoe verrassend – op de vijfde zitting niet opdagen. Dit heeft ze overigens nog nooit gedaan, haar gezicht laten zien aan mensen die ze stalkt. Zo geestesziek is ze niet, mensen. Dat heet uitgekookt, laf en ruggengraatloos. Want sta dan ook voor je woord, denk ik dan.
Nanko en ik staan hierin niet alleen. Er zijn talloze burgers, en met name journalisten, in Nederland die ze bestookt met haar onzinverhalen, smaad en laster. Iedereen zal begrijpen dat een aantal van hen ervoor kiest niet in de krant te willen. Mijn collega en ik kónden niet anders dan uitbreken met een artikel in een grote krant. Vanaf vandaag is duidelijk dat we zaken aan de kaak stellen. We hebben al bewezen dat we het er niet bij laten zitten. De rapen zijn gaar, de telefoon staat roodgloeiend en Twitter en andere sociale media barsten van de reacties.
Ik kijk naar het artikel in zijn geheel en ik denk: hier liggen jaren van strijd en onbegrip. Voor mij op tafel liggen de woorden die ik tot in de nacht heb gevoeld, in mijn achteruitkijkspiegel en in mijn mailbox. Van een weekje niets van haar vernemen tot aan elke dag vijftig keer. Hier liggen de momenten van willen doorrijden naar haar huis in Middelburg (Monica, ik weet meer van je dan je lief is), en van de droom mijn auto rechtop in haar gevel te zetten. Hier staan de woorden van woede, bezorgdheid over mijn kinderen en boosheid.
En dan is daar nog het onbegrip over het rechtssysteem in dit land. Er zijn veel te veel instanties die over Pellegrino iets te zeggen willen hebben. Die zich vervolgens verschuilen achter regels en wetgeving. Uiteindelijk neemt niemand zijn verantwoordelijkheid en dienen slachtoffers alles maar te accepteren.
Met dit artikel op mijn site laat ik weten dat Nanko en ik hebben gezegd wat we willen. Men dient hier notie van te nemen. Laat helder zijn dat de instanties die ons van haar hadden moeten verlossen, zich moeten schamen om de luchtigheid die ze uitstralen. Daartoe behoort ook het rechtssysteem. Wij burgers zijn dan geen bekende Nederlanders, maar open de Telegraaf (15 oktober), de krant die ons en ons verhaal wél serieus neemt. Beterschap verwacht ik van de gestoorde vrouw niet meer, wél van de overheid, de wetgeving en van instanties waar deze mensen verzorgd en in de watten gelegd worden. Ik ben klaar met deze ‘wereld op zijn kop’.
Rest mij Emergis te verzoeken de deur wagenwijd open te zetten in de voor deze stalker te losbandige instelling waar ze niets gaat (af)leren. Wijs haar vooral de weg naar een torenhoge flat, óf maak van haar opname een uitstekend functionerende. Doe dit met effect voor de slachtoffers die ze binnen jullie muren kan belagen. Maak dat onderscheid nu eens. Want wat hier zomaar mag gebeuren is ronduit een lachbui.
Nanko, mijn dank gaat naar jou uit. Waar ik inzakte, pakte jij door. Van ‘s- Hertogenbosch naar Zeeland, altijd hield jij voor ogen liever te barsten dan te buigen. Jarenlang. Respect dat jij je rug recht hield, ondanks alles.
Stalker, al meer dan twee jaar heb ik je bewust niet meer gelezen en dat houd ik zo. Wel lees ik af en toe een smerig liaison die je via anderen bij mij terecht laat komen, om hoe dan ook je effect te bereiken. En wat heb je een mazzel gehad, dat ik mijn hoofd ‘erbij’ gehouden heb. Ik verbaas mezelf. Want ik ken mijzelf goed; als het kwartje er bij mij een keer in gaat, dan komt er een enorme prijs uit. Gelukkig zat jij net op tijd in het knusse Kloetinge te piepen van angst en te schreeuwen om aandacht. We ‘kennen’ elkaar al een tijdje, al heb ik geen idee hoe je loopt, praat of eruitziet. En dat idee hoef ik ook niet. Ik moet jou niet. En ik walg jouw vernielzucht, van de manier waarop jij leeft, met mensen omgaat en hoe je teert op instanties. Jij kost de maatschappij klauwen vol met geld, en je bent al heel erg lang zonde van heel veel mensen hun kostbare tijd.
Copyright Tekst Karin. Tekst Telegraaf en foto: Saskia Belleman en Jos Schuurmans (telegraaf@fps.nl) voor De Telegraaf. Wikipedia, artikel 12-procedure.
*Alle rechten waaronder de auteursrechten berusten bij Karin Smalbil.